Boswachter Mark Kras werkt in Nationaal Park Hollandse Duinen voor Staatsbosbeheer en blogt voor Toeractief. In deze blog vertelt hij over eekhoorns in het Haagse Bos.
Tijd voor een positieve blog. De afgelopen weken verscheen er op mijn beeldscherm een stroom aan slechte berichten de gesteldheid van de Nederlandse natuur. Tijd om naar buiten te kijken. En warempel, onmiddellijk word ik getrakteerd op een eekhoorn. In het Haagse Bos leven rode eekhoorns. En eekhoorns bezitten de wonderlijk mooie gave om bij mensen een glimlach op het gezicht te toveren. Ik ken niemand die onbewogen langs een eekhoorn kan lopen.
In Den Haag ken ik gezinnen die speciale uitjes organiseren om in het Haagse Bos of op Clingendael naar eekhoorns te gaan kijken. Zeker in deze tijd van het jaar is dat een goed idee. Eekhoorns hebben het namelijk druk. De herfst is oogsttijd. Het bos ligt vol beukennootjes, eikels en walnoten. Alles wordt door het beestje verzameld en netjes, soort bij soort, aan de wintervoorraad toegevoegd. Wist je dat de eekhoorn geen winterslaap houdt? Ze houden winterrust. Dat betekent dat ze zo min mogelijk acties zijn, maar wel regelmatig moeten eten. Handig als je dan eenvoudig je voorraad eten terug kan vinden. Om energie te sparen bouwen ze verschillende nesten, waar ze beschut de gure dagen doorbrengen.
Een snelle snack
De eekhoorns die ik bij ons kantoor in het Haagse Bos zie, weten de walnootbomen in de hertenkamp prima te vinden. Blijkbaar is de hertenkamp zelf niet zo aantrekkelijk om een nest te bouwen. Dan maar een voorraad aanleggen in het bos. In de ochtend en aan het eind van de middag zie ik de eekhoorns voorbij komen. Heen vlot en lenig, terug wat onhandiger met een flinke noot in de bek. Tussen de noten door, komen ze ook af en toe voorbij met nestmateriaal. Bast, wol, mos en gras worden in kleine klompjes toegevoegd aan de voetbalronde nesten, elders in het Haagse Bos. Op de route staat een voedseltafel met een mengsel aan vogelvoer. Regelmatig wordt het transport van de voorraden en het nestmateriaal onderbroken om even vlug wat te eten.
De voedseltafel
De voedseltafel trekt vele gasten en dat lever bijzondere ontmoetingen op. Natuurlijk hadden de roodborst, kool- en pimpelmees de tafel al snel gevonden. Ze vliegen af en aan. Soms naar de tafel, soms naar het voerhuisje aan mijn raam. Ondertussen scharrelt een heggenmus rustig onder de tafel langs. Ik heb hem nog nooit op de tafel gezien. Eksters maken indruk en de eekhoorns mijden dan de tafel een beetje. Een grote bonte specht trekt zich nergens wat van aan en ploft plompverloren neer. De eksters vliegen snel het dak op. Toch neemt ook hij (de rode pet verraadde dat het een mannetje was) de wijk als er een zwart en een bruin konijn aan komen hupsen. Ze laten hun kop in de voerbak zakken, alsof het een ruif in een konijnenhok is. Blij verrast ben ik als ik even later een prachtige boomklever zie.
Hongerige vos
Ik moet mijn best doen om me te concentreren op mijn werk. Later op de middag wordt het rustiger rond het voer. Als ik na een tijdje naar buiten kijk, kijk ik recht in de ogen van een vos. Als een hond staat hij uit de voertafel te eten. Ik pak mijn camera en neem door het raam wat matige foto’s. De vos stelt dat niet op prijs en verdwijnt. Maar een tiental minuten later is hij weer terug. De volgende dag is het zonnig. De eekhoorns lopen weer af en aan. Aan mijn raam hangt met zuignappen een voederhuisje. Af en toe hoor ik een dof tikje als een mees of roodborst kort landt en weer wegvliegt met zijn of haar buit.
Brutale gulzigaard
Plots hoor ik een vreemd gekrabbel. Ik kijk uit het raam en zie niets. Dan nog eens. Er probeert iets tegen de muur onder het kozijn op te klimmen. Nog een keer gekrabbel. Ik zie heel even twee puntoortjes,aar die vallen snel weer weg. Nog eens gekrabbel. Nu heeft de eekhoorn houvast op het kozijn. Hij kijkt naar binnen. Schrikt en valt weer terug. Even later weer dat guitige snuitje voor het raam. Hij schuifelt naar links en probeert hogerop te komen. Dat mislukt en hij valt weer uit beeld. Weer een poging, nu lukt het wel en weet hij zich in het voerhuisje te wringen. De gulzigaard past net. De brutalen hebben de halve wereld. En ik hoop dat hij een goede winter tegemoet gaat. Van de herfst genieten we in ieder geval al volop.
Eekhoorns ‘stelen’ geen eten van soortgenoten en meer weten over eekhoorns of een spreekbeurt voorbereiden. Kijk dan op de website van de zoogdiervereniging. Boswachter Mark Kras is op Twitter en Instagram te volgen als @boswachtermark en hij schrijft regelmatig blogs op www.boswachtersblog.nl en www.natuurfotografie.nl
